Hai historias preciosas a acontecer arredor de nós, historias que se van xestando ata estourar no ceo como cohetes. Cando mesturas esas marabillosas historias coa raiba, a dor e a impotencia acontece o horror: tropezar nunha pedra e non ser quen de saír dos acantilados nos que unha cae. Nos mesmos acantilados nos que se cae cando momentos de extrema lucidez che amosan a merda toda do mundo. E caes sentindo coiteladas na carne (que aturas porque todo semella tan irreal que ten que ser mentira) mentres na desesperación as ilusións van morrendo. E un día estoupas e abres os ollos e non é esa a vida que querías vivir e acontece “Tería que drogarme”. Porque hai vida. Porque así é a vida.