Segundo estalo da triloxía sobre a emigración do artista e músico vigués Breogán Xague. Unha obra na que empurra un chisco máis a súa persoal mestura de vangarda entre o Hip-Hop abstracto, a música tradicional e as paisaxes sonoras . Nas súas propias palabras: "Se en Xague1 a voz que canta faino dende o lugar que deixa, en Xague2 faino dende o lugar ó que chega. Moitas destas cancións compuxenas no meu primeiro ano en Suecia, coa tensión entre a fascinación de ter que adaptarme a novos procesos na paisaxe e a resignación a sentilos tan lonxe e alleos. É por iso que, dun xeito bastante orgánico, as cancións acabáronse dividindo en tres bloques. Un primeiro que poderíamos situar no Outono, un segundo no Inverno e un terceiro na Primavera. Entre eles hai tres sancións cuxo nomes son tres emojis: 
, 
e 
. Nelas ensínolles a tres amigues de Estocolmo a cantar a copla da Muiñeira de Liñares coa que se da a despedida. Unha planta que nace, crece e bota follas que logo van caer polo outono.
, e . Nelas ensínolles a tres amigues de Estocolmo a cantar a copla da Muiñeira de Liñares coa que se da a despedida. Unha planta que nace, crece e bota follas que logo van caer polo outono. Xague2 fala de adaptarse e de adaptar o entorno no que un vive. Aprendín a tocar a Muiñeira de Liñares ó mesmo tempo que probaba a falar algo de sueco coa miña amiga Frida que a canta nas transicións. É neste proceso de establecer un vínculo cun lugar onde fun descubrindo que quería facer cancións máis pequenas e con accións máis reducidas. Onde ver o paxaro na neve ou comezar a ver Moomin parecéronme temas máis suxerentes e precisos do que podería ter imaxinado. Estes xestos vanse misturando con referencias á música popular galega, ás grabacións de Faustino Santalices pero tamén a Monica Zetterlund, Ecco2k ou incluso a Shin Chan. O disco ten moito de diario, supoño que por iso fala tanto de aprender."
"Cando chega maio os días vanse facendo máis longos no norte, tanto que ao saír de festa ves como non se chega a poñer o Sol. Dalgún modo os días non rematan, hai sempre un momento no que o ceo deixa de ser claro por uns minutos mais nunca chegar a estar negro de todo. Gústame pensar que hai un espazo máxico detrás dese ceo azul escuro, onde amigues de Vigo e de Estocolmo se reunen para cantar e bailar sabendo que a luz nunca acaba de marchar. É unha canción que se decata do momento no que xa non podo estar con todo o mundo que quero, porque xa teño xente que quero en dous países distintos. O único que podo facer entón é imaxinalo, de ahí a copla popular coa que comezo a cantar: Alá no medio do mare hai unha pombiña branca, non é pomba nin é nada que é o mar que se alevanta!."
